Marmara’dan Ege Denizi’ne doğru uzanan Çanakkale Boğazı’ndan her geçişte, Kilitbahir yamaçlarına yazılmış olan, Hikmet Halil Onan’ın; “Dur Yolcu! Bilmeden gelip bastığın Bu toprak, bir devrin battığı yerdir” dizesi, insanı zamanda çok uzun bir yolculuğa çıkarır.
Bir kedinin enerjisini, Bir köpeğin samimiyetini, Bir atın estetiğini ve duygusunu, Bir martının süzülüşünü, Bir geyiğin ürkek, zarif duruşunu… Ve daha binlerce canlıda, hayatın varlığını ve şansını hissedebilmek…
Kenetlenmek; Farklı özellikler taşıyan insanların, özelliklerini kaybetmeden bir amacı gerçekleştirebilmek için bir araya gelebilmesi… Bir olabilmesi. Birçok değişikliğin, gelişmenin ve keşfin altında bu bir araya gelebilmek yatıyor.
“Zihin neye benzer” diye sorulduğunda, cevap olarak kaç kişi “su” gibi der acaba? Su akar, Su berraktır, Su dokunur, Su uyumdur, Kısacası su varoluştur…
90’lı yılların en önemli çizgi filmlerinin başında “Voltran” geliyordu. Çizgi filmin beş kahramanı, “Voltran’ı oluşturalım” cümlesinin ardından birleşiyorlar ve doğaüstü güçlere sahip bir varlık ortaya çıkıyordu. O dönemde birlikte bir şeyler yapmak isteyen herkes “Voltran’ı oluşturalım” lafını sokakta kullanıyordu. Evet… […]
İnsan, kendinin farkına vardığı andan itibaren “aşk” sözcüğünü kullanmaya başlar. Karşı cinse aşk, İş aşkı, Doğaya aşk, Sanata aşk, Spora aşk, Nesnelere aşk, Aşk… aşk… aşk… Dil bu konuda genellikle bonkördür. Akıp gider “aşk” sözcüğü.
İnsan; mekanik bir aygıt değil, hisler ve duyulardan oluşan “duygusal bir varlık”tır. Bunu belki en güzel bize anlatan ise; Gustav Flaubert’tir. Doktorlara atfen söylemiş olduğu; “İnsan ruhunu bir bistüri ile bulamazsınız” lafı, belki de insanın olduğu her yere yazılması gereken […]
