Ustura Yarası…

İnsanın “keşke”lerinin çoğu, insan ilişkileri üzerinedir.

Maddi dünyanın “keşke”leri genellikle, olumlu ya da olumsuz değiştirilebilir.

Oysa insan ilişkilerinde ki “keşke”ler genellikle bir pişmanlık ifade eder ve sonradan değiştirilmesi biraz zordur.

Zira ruhlarda açılan yaralar, “ustura yarası” niteliğindedir.

Acısı geçse de, hiç bir zaman izi kaybolmaz.

Üstelik bu iz, sadece yara açılan ruhta değil, yarayı açan ruhta da ömür boyu kalır.

Çevremiz dediğimiz habitatımızdaki insanlarla ilişkilerimize göstereceğimiz özen, bizim yaşam kalitemizin belirleyicisidir.

Yaşam kalitemizin birçok parametresi var. Ancak bunun içinde seçim ve davranış üst sıralarda geliyor.

Çevremizde yer alan insanları seçerken ve onlarla sürdürdüğümüz ilişkide göstereceğimiz özen, “keşke”leri çok azaltır.

Evet… seçmek.

Anne ve babamızı seçemeyiz.

Dostlarımız ve iş arkadaşlarımız ise, karşılıklı irade göstermenin sonunda var olur.

Onun için aile dışındaki her ilişki, karşılıklı iradenin sonucudur.

İlişkinin nasıl başladığı önemlidir. Ancak daha da önemlisi nasıl sürdürüldüğüdür.

Tüm bu süreçlerin tılsımlı sözcüğü “kırmak”tır.

İnsan çevresine her türlü olumlu/olumsuz eleştiriyi getirmeli. Savaş etmeli, hırçınlaşmalı, sevecen olmalı…

Ancak bir tek şey yapmamalı…  O da hiç kimseyi kırmamalı.

Kırılmış bir ruh, dünyadaki en ağır tahribatlardandır.

Ünlü Arjantinli yazar, Jorge Louis Borges ile yapılan bir söyleşi de; “Size yolda birisi bir yumruk atsa, dönüp bakmazsınız. Ancak yanınızda yer alan biri bir hata yaptığında ağır biçimde eleştiriyorsunuz. Neden?” diye sorduklarında; “Sokakta bana yumruk atan adamı, bir daha görmeyeceğim. Oysa yanımdaki insan, hep benle birlikte.” cevabını vermişti.

Evet… Yaşam kalitemiz için eleştirelim. Ancak kırmayalım.

Bir önceki yazı “Öğrenmek için Anlatmak“