Zafer Sarhoşluğu…

Profesyonel boks; ilginç ve bir o kadar da ders çıkarılası müsabakalardır.

İlginçtir, ilk dakikasında da bitebilir, 15 raund sonunda da…

Binlerce kişinin aylar, yıllar öncesinden bilet aldığı maç, daha birinci dakikasında bir yumruk ve nakavt ile sonlanabilir.

Ya da iki boksör, -mış gibi yaparak da maçın sonunu getirir ve hakem kararı ile biri galip ilan edilir.

Diğer taraftan, özellikle iş hayatı içinde yer alanlar için boks, müthiş bir metafordur.

Tamamdır dediğin bir anda,

Ayakta uyuyarak ve uyutarak sonunu getirdiğin bir süreçte,

Bir dalgınlık anında,

Bir zamanlama hatasında,

Ama en önemlisi “zafer sarhoşluğuna kapıldığın bir anda” kaybetmenin nasıl bir şey olduğunu gösterir boks…

Evet…

Boksör, 10 raund rakibini perişan eder ve içinden “tamamdır bu iş” diyerek tribünlere oynamaya başladığı anda, bir yumruk yer ve…

Bütün düşleri ve kazanılmamış zaferin hayaliyle, ringin ortasına boydan boya uzanır…

İş yaşamında da benzerlikler söz konusudur.

Makineler kurulur, bacalar dikilir ve bir gün start verilir.

Çıkan ürünler, aylar öncesinden satılmıştır. Her şey iyi görünüyordur.

Bu gibi zamanlarda; “tamamdır bu iş” duygusu insanın içine girerse, sonuç; Ringin ortasına uzanmış boksörün akıbetine benzeyebilir…

Boksör için ilk gongtan son gonga kadar “bir hayatın tamamı” gibidir…

Sonu olmayan bir yolculuğa benzer her müsabaka.

Üretmek de, durağı olmayan bir yolda, “gölge boksu” yaparak yol almak gibidir.

Üretim yapmak çileli, zaferlerin olmadığı, sadece üretmenin hazzının olduğu bir dünyadır.

Zaferin olmadığı bir dünyada “zafer sarhoşluğu”na kapılmak ise, hiç bilmeden trapez telinin üzerine çıkmak demektir.

Şu hiç unutulmamalıdır;

Kaybetmeye en yakın olduğun an, zafer sözcüğünü telaffuz ettiğin andır…

Bir önceki yazı Teknik ve Estetik…