Geçtiğimiz günlerde bir bulut fotoğrafı çekerken, sürrealist ressam Salvador Dali’nin ‘‘Eccentric Genus’’ isimli resmini düşündüm. Onun insan portresine dönüştürdüğü dev kayaları, incecik çubuklarla taşıttığı resim gözümün önüne geldi. Benim karşımda da benzer bir görüntü vardı. Gökyüzünü kaplamış gri mavi bulutlar ve onları sanki havada tutuyormuş gibi duran yelken direkleri.
Dali… Sonra bulutu bir imgeleme çeviren Shakespeare…
Bulutlar beni içine çekiyor.
Bir zaman yolculuğunda gibiydim. Çoğu insanın hayal ettiği gibi, ‘’hangi zamanda yaşamak’’ isterdim diye düşünüyorum.
Efes antik kentinin parlak dönemlerinde mi?
Divriği Ulu Camii yapılırken mi?
Rönesans İtalya’sında mı?
Yoksa Fransız İhtilali zamanında mı?
Liste uzayıp gidiyor…
Sonra hafif bir rüzgar beni kendime getiriyor…
Bulutlar hala karşımda duruyor…
Tekrar düşünüyorum ve diyorum ki; aklımdan geçen tüm zamanlar çok güzel ve değerli. O zamanlara tanıklık etmek müthiş bir duygu.
Ancak bugün yaşadıklarımız çok daha olağanüstü…
Geçmiş zamanlarda bulut dendiğinde; doğaya dair neredeyse her şey söyleniyordu. Felaketlerden, düşsel imgeleme kadar…
Bugün bu söylenilenlere bir de ‘’bulut teknolojisi’’ eklendi. Ürettiğimiz bütün bilgiyi sakladığımız sanal alanlar…
Sadece buna bakıldığında bile bugünü yaşamak bir ayrıcalık sanırım.
Sonra tekrar Salvador Dali’yi düşünüyorum.
O bugün yaşasaydı… Bugünkü teknolojiler, sistemler ve ‘dokunamadıklarımız’ karşısında neler çizerdi.
Bugünkü hayatın gerçeküstüne dönüşmesi karşısında, yüzünü klasik sanat anlayışına mı çevirirdi yoksa bugünün de ilerisine dair ‘’siber gerçeküstü’’nü bugünle mi tanıştırırdı… Bilinmez tabii.
Ama şu bir gerçek ki; bugünün farkında olanların yarın anlatacak çok şeyleri olacak.
Bir önceki yazı Ege…
Diğer Yazılar
Leave A Reply